Ήμουν έντεκα όταν πέθανα

Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς!

(Να τι άκουγα ξανά και ξανά όσο έγραφα…)

Μπορεί να είναι το τέταρτο βιβλίο που έχω επιμεληθεί, αλλά έχω δεθεί ιδιαίτερα μαζί του, μιας και εκτός από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλοκή της ιστορίας της Σοφίας και την ξεχωριστή γραφή του Πυθαγόρα, ήταν για κάποιους μήνες (μετά το τέλος της επιμέλειας) η μοναδική μου παρέα μετά το σχολείο.

Τότε, συνεχώς προσπαθούσα να ανοίξω άλλα βιβλία, αλλά μετά το εξώφυλλο σταματούσα, σαν να μην έχω τελειώσει το βιβλίο αυτό. Σαν να μην ανοίγονται καινούργια κεφάλαια από ‘δω και πέρα. Μου έλειπε πολύ. Το ξανάπιανα από την αρχή και παρόλο που ήξερα τι θα γίνει, το συνέχιζα. Ήθελα μόνο αυτό. Σαν να έχουν φύγει από μένα ταυτόχρονα οι πιο σημαντικοί άνθρωποι και να μου λείπουν. Να μην είμαι η ίδια χωρίς αυτούς. Να ψάχνω ακόμα πιο προσεκτικά τα τελευταία λόγια τους, μήπως κατανοήσω καλύτερα το σκεπτικό τους. Σαν να έχουν συνεννοηθεί να με αφήσουν όταν δεν ήμουν καλά, ακριβώς επειδή δεν ήμουν καλά. Σαν να μη μου μιλάνε ξαφνικά και να μη θέλουν να βρεθούμε γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να μου πουν. Δεν ήθελα να γνωρίσω κανέναν άλλον ήρωα.

Ήξερα, όμως, πως, όπως οι άνθρωποι που θεωρούσα δικούς μου, θα επέλεγαν να είναι εδώ μέχρι ένα σημείο, έτσι κι οι ήρωες του βιβλίου επέλεξαν να είναι μαζί μου μέχρι εδώ. Έτσι άρχισα να ανοίγω και άλλα βιβλία και ολόκληρα κεφάλαια, στα οποία ως τότε δεν είχα ξαναδώσει ευκαιρία! Σίγουρα δεν έχω δεθεί με κανέναν ήρωα όσο με αυτούς, μα ξέρω πως αν η Σοφία (κι ο Πυθαγόρας κυρίως) θελήσει, θα ξαναέρθει!

…Εδώ και μέρες, λοιπόν, έψαχνα πολύ! Περίμενα την έκδοση του βιβλίου πώς και πώς κι ας το ‘χω χιλιοαποθηκευμένο σε ψηφιακή μορφή. Δεν υπήρχε σχεδόν πουθενά και ενώ σήμερα πήγαινα στην τελευταία μου εναλλακτική για να το βρω, έτυχε να περνάω από ένα άλλο βιβλιοπωλείο, οπότε το επισκέφτηκα γιατί μου άρεσε και είχα καιρό να πάω. Ενώ περιεργαζόμουν ένα άλλο βιβλίο που μου τράβηξε την προσοχή, ξαφνικά το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτό που έψαχνα.

«Ωπα! Η Σοφία!» αναφώνησα και με κοίταξαν σαν να είχα διαταράξει την ησυχία μιας βιβλιοθήκης. Έλαμψα λες κι ήταν μια αγαπημένη μου μαθήτρια που έλειπε για καιρό απ’ την τάξη και ξαφνικά την αντίκρυσα. Ήξερα πως έτσι κι αλλιώς θα την ξανασυναντούσα, μα καταχάρηκα όταν έγινε νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενα (κι ας ήταν λίγα μέτρα μόνο πιο πριν το ένα βιβλιοπωλείο από το άλλο). Σίγουρα θα ένιωθα όπως ένιωσα όταν έπιασα επιτέλους το βιβλίο στα χέρια μου. Πως όσο περνούσε ο καιρός, όλο και πιο πολύ μου έλειπε, μα έπρεπε να είναι έτοιμη για να ξαναέρθει. Έπρεπε να κάνω υπομονή γιατί ό,τι αξίζει, αργεί.

Το ακούμπησα προσεκτικά, σαν να ήταν ένα διαμάντι μεγάλης αξίας, που έτσι και μου έπεφτε, θα γινόταν χίλια κομμάτια! Το κοιτούσα σπιθαμή προς σπιθαμή να δω πώς είναι η όψη του, λες και έβλεπα για πρώτη φορά το εξώφυλλο. Το άνοιξα αργά-αργά, λες και είχα σχίσει σελίδα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν ακριβώς όπως το είχα αφήσει, με κάποιες, φυσικά, αλλαγές που όλοι οι μαθητές και οι σημαντικοί άνθρωποί μας έχουν στη ζωή τους, όταν έχουμε καιρό να τους συναναστραφούμε. Το πήρα αγκαλιά και με δυο βήματα έφτασα στο ταμείο!

«Μήπως ξέχασα κάτι;» αναρωτήθηκα. «Μήπως να έριχνα μια ματιά και στον υπόλοιπο χώρο; Άλλωστε δεν μπήκα για τη Σοφία». Γύρισα εκεί που το βρήκα και το άφησα για λίγα δευτερόλεπτα, να ρίξω μια ματιά και στα υπόλοιπα βιβλία. «Γιατί το άφησα είπαμε; Το περίμενα τόσο καιρό!» Το ξαναπήρα γρήγορα και πήγα στο ταμείο. Εκεί ήταν μια κυρία πριν από εμένα, οπότε είχα τον χρόνο να κοιτάξω τον υπόλοιπο χώρο. Ένα περίεργο εξώφυλλο μου τράβηξε την προσοχή και έμεινα να το κοιτάζω. Ξάφνου, μια δεύτερη ταμίας ήρθε και με ρώτησε αν είμαι έτοιμη. «Αν είμαι, λέει; Δε χρειάζομαι τίποτα άλλο. Έχω ακριβώς ό,τι είχε φύγει και μου έλειπε. Τώρα δε μου λείπει τίποτα» σκέφτηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου κι έγνεψα καταφατικά.

Ήρθε μόνο του από κει που δεν το περίμενα, όπως όλα έρχονται όταν πλέον είσαι έτοιμος να τα δεχτείς. Καλώς τον Οδυσσέα μου! 😉