Είναι μέρες τώρα που μου είχε ζητηθεί από αρκετούς συνομιλητές μου να γράψω κάτι για την «παρουσίαση του Πυθαγόρα», μόλις θα έβγαινε και το πολυπόθητο βίντεο με τις 3 παρουσιάσεις του. Είναι που μιλούσα για μέρες για αυτή την εκδήλωση και που ακόμη και τα παιδιά με ρωτούσαν τι το τόσο διαφορετικό έγινε στη συγκεκριμένη παρουσίαση και δε σταμάτησα να την αναφέρω.
Ε, δεν ξέρω, λοιπόν τι διαφορετικό συνέβη, αλλά παράλληλα ξέρω κιόλας… Οι βιβλιόφιλοι που βρίσκονταν εκεί; Η υπογραφή του συγγραφέα; Τα λόγια των ομιλητών; Το απόσπασμα του βιβλίου από τη φωνή του Πυθαγόρα; Η παράλληλη διερμηνεία; Η πλοκή του βιβλίου; Ή όλα αυτά μαζί; «Παιδιά, ήταν όπως το αγαπημένο παιχνίδι για εσάς. Γεμάτο περιπέτεια, διασκέδαση, ψυχαγωγία, κριτική σκέψη και έκρηξη συναισθημάτων. Μακάρι όλες οι παρουσιάσεις να θύμιζαν παιχνίδι!» είχα απαντήσει στους μαθητές, όταν μου έθεσαν την ερώτηση.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Πυθαγόρας Ελευθεριάδης, ο συγγραφέας του/ των βιβλίου / βιβλίων για το / α οποίο / α γινόταν η παρουσίαση, είναι συνάδελφος και εργάζεται σε σχολείο του Λονδίνου. Τον ανακάλυψα από το ίνσταγκραμ μια μέρα τυχαία, όταν έψαχνα βιβλία στον εκδοτικό οίκο «Πηγή» και από τότε έγινε ένα από τα αγαπημένα προφίλ που ακολουθώ, όχι μόνο επειδή μιλάει συνεχώς για βιβλία, αλλά κι επειδή μας κάνει βόλτες στον τόπο όπου ζει, είναι πάντα ο εαυτός του και κάθε του ιστορία και δημοσίευση έχει μόνο να σου μάθει κάτι!
Έτσι, μάθαινα για τη ζωή του, τον παππού του, την ανιψιά του, τους μαθητές του, το βιβλίο του… και πρόσφατα για τις παρουσιάσεις, μία εκ των οποίων θα γινόταν στην πρωτεύουσά μας και φυσικά παρευρέθηκα.
Η παρουσίαση
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε σε ένα όμορφο βιβλιοπωλείο στον Χολαργό, το monogram. Φυσικά και το βρήκα αμέσως, όμως περιέργως είχα αργήσει λιγάκι – νομίζω από το άγχος να μην αργήσω! 😛
Μόλις μπήκα μέσα, η κυρία στην πόρτα μού έδειξε πως υπάρχει χώρος μόνο στη σκάλα, καθώς την αίθουσα είχαν κατακλύσει βιβλιόφιλοι. Περπατώντας μέχρι τη σκάλα, αντίκρυσα πολλά γνώριμα πρόσωπα του #bookstagram στο κοινό και τρία πολύ γνώριμα πρόσωπα στο βάθος. Φυσικά τον συγγραφέα, που εκείνη την ώρα μιλούσε, και δίπλα του, από τη μία πλευρά τον διερμηνέα και συγγραφέα Γιώργο Στάθη και από την άλλη τον παιδαγωγό και συγγραφέα Φώτη Παπαναστασίου. Λίγο πιο δίπλα ήταν στη διερμηνεία στην ΕΝΓ η Μανουέλλα Καγιοπούλου, η οποία προσπαθούσε να προλάβει τον γρήγορο ρυθμό σκέψης και ομιλίας του συγγραφέα και ήταν πραγματικά ακούραστη μέχρι το τέλος.
Κάθισα και απ’ τη μία άρχισα να στεναχωριέμαι που δεν ήμουν από την αρχή κι απ’ την άλλη να χαίρομαι που επιτέλους έφτασα στο δικό μου «πάρτι». Παρόλο που ήδη είχα χάσει την ομιλία των διπλανών του αξιόλογων επαγγελματιών, είμαι σίγουρη ότι ορθώς είχαν αυτούς τους ρόλους ως συγγραφείς και γνώστες της συγγραφής για άτομα με αναπηρία! Ένιωθα πως τώρα άρχιζε η παρουσίαση και χωρίς καν να το προσπαθήσω, κρεμάστηκα από τα χείλη του συγγραφέα. Εκείνη την ώρα τελείωνε την περιγραφή της πλοκής του πρώτου βιβλίου του, αν δεν κάνω λάθος, κι αμέσως μας έδωσε μια μικρή ιδέα για το δεύτερο βιβλίο που γράφεται αυτήν την περίοδο, χωρίς όμως να αποκαλύψει πολλά κι έτσι μας άφησε σε αγωνία.
Έπειτα, προχώρησε στις ερωτήσεις του κοινού, με ουσιώδεις ερωτήσεις να ακούγονται και φυσικά με την αγαπημένη βιβλιόφιλη marina_the_book_worm να γνωρίζει απ’ έξω τα κείμενα κάθε σελίδας του βιβλίου και να ρωτάει για ενδεχόμενη αλλαγή τέλους κ.α., ενώ κουνούσε νευρικά τη βεντάλια της και η συγκίνησή της άρχιζε να φαίνεται έντονα… μ’ εμένα έτοιμη να σηκώσω το χέρι, αλλά να το κατεβάζω απ’ την ντροπή μου (όπως όταν ήμουν εγώ μαθήτρια), μην τυχόν πω κάτι λάθος και να καταλήγω να χειροκροτώ τη Μαρίνα για το θάρρος που εγώ δεν είχα.
Ο Πυθαγόρας, χωρίς ίχνος άγχους, απαντούσε στις ερωτήσεις κι έδειχνε να λέει ακριβώς αυτό που σκέφτεται. Ήταν αρκετά ετοιμόλογος και ο λόγος του έδειχνε μια σκέψη συγκροτημένη, σαν να γίνεται σύνταξη ακριβώς την ώρα που μιλάει, χωρίς να χρειαστεί στιγμή διόρθωσης, κι ας ήταν προφορικός λόγος. Μάλλον έτσι δημιουργούνται τα ωραία γραπτά κείμενα, από ακέραιο χαρακτήρα και από άτομο πολυταξιδεμένο στη φαντασία και στις λέξεις, σκέφτηκα αμέσως, κι άρχισα να φαντάζομαι τη γραφή του και στο βιβλίο που ήμουν έτοιμη να αγοράσω.
Άραγε τι πρωτοθαυμάζεις σε κάποιον που λατρεύεις τον λόγο του; Τον τρόπο που σκέφτεται, τον χαρακτήρα του, την ιστορία του, κάτι άλλο ή όλα αυτά μαζί;
Πριν σηκωθώ να μπω στην ουρά για την υπογραφή και τη δια ζώσης γνωριμία με τον Πυθαγόρα, γνώρισα τον κύριο που καθόταν δίπλα μου. Του πρότεινα να πάρει κι αυτός από τα χαρτάκια. Μοιράζονταν χαρτάκια με αριθμούς εκείνη την ώρα, για διαγωνισμό, ώστε να κερδίσουμε υφασμάτινους χρωματιστούς σελιδοδείκτες, ένα δώρο που πάντα εκτιμά ένας βιβλιόφιλος και ήταν προσφορά της dok_creations, του χορηγού των εκδηλώσεων. Μου είπε πως καλύτερα να πάρουν οι υπόλοιποι κι αμέσως μου έκανε εντύπωση και αναρωτήθηκα «Γιατί; Φτάνουν για όλους!». Πριν προλάβω να πω δυνατά τη σκέψη μου, μου απάντησε από μόνος του: «Εγώ είμαι ο εκδότης». Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς αυτό, αλλά δεν ξανάδειξα να μου κάνουν εντύπωση τα λεγόμενά του γιατί πάλι ντράπηκα…
Έτσι, είδα πως η ουρά μπροστά μου είναι μεγάλη και ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου. Υπήρχε φασαρία από την πολυκοσμία, όμως αυτό δε με επηρέασε καθόλου στη συγκέντρωση που χρειάζεται μία ανάγνωση. Σηκώθηκα και μπήκα στην ουρά σιγά σιγά, αυτή τη φορά παρατηρώντας τον συγγραφέα και γυρνώντας στη δεύτερη σελίδα του βιβλίου. Ο Πυθαγόρας είναι ψηλός, χαμογελαστός και σε κοιτάει έντονα στα μάτια, σαν να θέλει να μάθει όλα όσα σκέφτεσαι. Έφτασε η σειρά μου και έκλεισα το βιβλίο.
Ξαφνικά το άγχος εξαφανίστηκε λες και πατήθηκε ένα κουμπί και του είπα πως είμαι η Κυρία, Κυρία. Όλοι του λέγαμε ποιοι είμαστε μόλις φτάναμε κοντά του, γιατί τους γνωρίζει και τους θυμάται όλους, ακόμη κι αν του έχεις μιλήσει μόνο μια φορά. Εκείνος με ρωτούσε σε ποια σελίδα θέλω να υπογράψει και εγώ τον ρωτούσα πώς είναι τα σχολεία στο Λονδίνο. Μέσα σε ούτε δυο λεπτά μιλήσαμε σαν να μιλάω στον αγαπημένο μου συνάδελφο και φίλο στο σχολείο και ένιωσα μια οικειότητα που δε σε κάνουν πολλοί άνθρωποι να αισθανθείς. Δεν ήθελα να σταματήσω να του μιλάω, όμως ήξερα πως μπορώ να μείνω σε μια άκρη και να συνεχίσω να τον παρατηρώ. Βγήκα φωτογραφία μαζί του και στη συνέχεια μίλησα λίγο στο βίντεο που ετοίμαζε με τη Μαριλίτα για τις παρουσιάσεις του. Εκεί πάλι με επισκέφτηκε το άγχος και δεν είπα ακριβώς αυτά που ήθελα, αλλά το προσπάθησα.
Δεν ήθελα καθόλου να φύγω, όμως έπρεπε, κι έτσι ξεκίνησα για την έξοδο. Φυσικά δεν έφτασα σύντομα στην πόρτα, μιας και ακολούθησε μικρός διάλογος με τον Γιώργο Στάθη για τη νοηματική γλώσσα, φωτογράφιση της Μαρίνας την ώρα που έκλαιγε από συγκίνηση για τη συνάντησή της με τον Πυθαγόρα και γνωριμία δια ζώσης με άλλα άτομα του #bookstagram, όπως την Ευδοκία, την Έλλη, τη Σταυρούλα και φυσικά την Αθανασία, οι οποίες έχουν πάντα τις καλύτερες βιβλιοπροτάσεις. Τέλος, συνάντησα τον Πάνο Δημάκη, που έκανε την επιμέλεια του βιβλίου κι έκανα την ερώτηση που όλοι θέλουμε να κάνουμε σε έναν Chaser, όπως το γεράκι, αν δηλαδή υπάρχει κάτι που δε γνωρίζει και φυσικά έφυγα νικημένη!
Φεύγοντας, ενώ πήγαινα σε κανονικό πάρτι, είχα τέτοια ένταση και χαρά μέσα μου, όπως όταν έφευγα από το πρώτο μου μάθημα σε σχολείο. Δεν ήξερα ποιον να πρωτοκαλέσω να του πω πώς νιώθω, τι να του πρωτοπώ και πώς να το περιγράψω! Σαν να λέμε εμπειρία ζωής!
Το βιβλίο
Το πρώτο βιβλίο του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη «Τι θυμάσαι απ’ τον θάνατό σου;» έχει ως κύριο ήρωα ένα κωφό άτομο, το οποίο, για να επικοινωνεί με τους γύρω του στον στρατό, έχει στο πλάι του έναν διερμηνέα, έναν άλλον φαντάρο στην ουσία. Ο διερμηνέας είναι μάλιστα ο αφηγητής στο βιβλίο και μας περιγράφει το πώς βιώνει την κατάσταση αυτή απ’ τη στιγμή που του έχουν δώσει τον ρόλο αυτόν και κατά κάποιον τρόπο «χάνει» τις εμπειρίες που ζουν οι υπόλοιποι φαντάροι.
Με άλλα λόγια, το βιβλίο αφορά τη συνθήκη του στρατού, την οπτική γωνία δύο ανθρώπων και τη διαφορετικότητα την οποία αναγκάζονται να δέχονται ως αποστασιοποίηση και περιθωριοποίηση. Επιπρόσθετα, παρατηρούμε για ακόμα μία φορά το πόσο σπάνια συναντούμε σε βιβλίο έναν ήρωα με αναπηρία και ειδικά το να παρουσιάζονται τα εμπόδια ενός κωφού ατόμου στην καθημερινότητά του.
Το συναίσθημα που κυρίως μάς προκαλεί το βιβλίο είναι συγκίνηση με τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στους κεντρικούς ήρωες και φυσικά μας ταξιδεύει προκαλώντας μας ενσυναίσθηση, ένα συναίσθημα και χαρακτηριστικό που δυστυχώς δε διδάσκεται και δεν προκαλείται συχνά. Επίσης, η αποδοχή είναι άλλη μία έννοια που ανήκει στα κοινωνικά μηνύματα που μας προσφέρει απλόχερα ο Πυθαγόρας με το ιδιαίτερο γράψιμό του, κάτι που εντάσσει το βιβλίο στην κατηγορία «κοινωνικό μυθιστόρημα».
Επιφυλάσσομαι για συνέχεια του άρθρου μόλις καταφέρω να ολοκληρώσω το βιβλίο! Προς το παρόν ρίξτε μια ματιά στο βίντεο των 3 παρουσιάσεών του!
Κυρία, Κυρία! Να πω; 