Μπαμπάς, πατέρας. Λέξεις με χίλια νοήματα που περιέχουν μόνο θετική σημασία, αγάπη και ζωή. Λέξεις που βαραίνουν με ευθύνες, μεγάλες προσπάθειες, εμπόδια, θυσίες, μα και στολίζουν με χαμόγελα, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, όποιον ακούει σ’ αυτές (τις λέξεις).
Λένε πως αν δεν έχεις περάσει από μία θέση, από έναν ρόλο σημαντικό, όπως αυτόν του γονέα, δεν μπορείς να νιώσεις ενσυναίσθηση ούτε στο ελάχιστο. Έτσι κι εγώ δε γνώριζα τι να γράψω…
Γι’ αυτό έκανα μια δημοσκόπηση τις προηγούμενες μέρες. Χωρίς να θέλω να περιθωριοποιήσω κανέναν, η δημοσκόπησή μου αφορούσε πατεράδες που δουλεύουν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και δεν είναι πλούσιοι ή εισοδηματίες, που περνούν όσο χρόνο μπορούν μαζί τους, μεγαλώνοντάς τους με αγάπη και αξίες.
Δε ρώτησα ανθρώπους που μεγαλώνουν εύκολα τα παιδιά, με πολλά χρήματα κι έναν σωρό από παιχνίδια και άλλα υλικά αγαθά. Δε ρώτησα άτομα που έγιναν γονείς πριν από 50 – 60 χρόνια, αλλά αυτούς που ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο πριν από 20 – 30 χρόνια ή και πολύ πιο πρόσφατα. Δε ρώτησα παιδιά, αλλά μόνο γονείς. Δε ρώτησα μητέρες, αλλά μόνο πατεράδες.
Οι περισσότεροι μου είπαν πως πρόκειται για σοβαρό ρόλο και πως από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί σου, σκέφτεσαι πρώτα να δουλεύεις για να τρώει αυτό και μετά τρως εσύ… αν περισσέψει! Πως στηρίζεις τη μητέρα του (τον άλλο φροντιστή γενικά) και αλλάζεις τις προτεραιότητές σου.
Κάποιοι απάντησαν πως δε νιώθεις πως είσαι μπαμπάς αν δεν αρχίσεις να συνεννοείσαι με το παιδί, εκεί γύρω στα 3 του και πως μόλις γίνει αυτό, πλέον κατανοείς πως είναι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί ποτέ και πως δε θα ήθελες να έχουν έρθει αλλιώς τα πράγματα στη ζωή σου.
Μερικοί ισχυρίζονται πως ένα παιδί πρέπει να μεγαλώνει με όρια στα πάντα εκτός από την αγάπη, να χαμογελάει καθημερινά και να μη νιώσει ποτέ σαν κτήμα σου, γιατί το παιδί ανήκει στην κοινωνία κι όχι στον φροντιστή του.
Πολλοί λένε πως όσα όνειρα κι αν έχει ένας πατέρας για το παιδί του, θα είναι ευγνώμονες μόνο όταν αυτό είναι ευτυχισμένο, άσχετα αν συμφωνούν ή διαφωνούν με τον τρόπο που θα επιλέγει να ζει όταν μεγαλώσει.
Άλλοι λένε πως είναι πιο ενδιαφέρον να μεγαλώνεις κορίτσια, άλλοι αγόρια, άλλοι δε βρίσκουν διαφορά.
Όλοι λατρεύουν να μιλούν για το παιδί τους και οι κόρες των ματιών τους διαστέλλονται σε τέτοιες συζητήσεις.
Άλλοι είναι παντρεμένοι, άλλοι χωρισμένοι, άλλοι μεγαλώνουν παιδιά που έχουν το dna τους κι άλλοι παιδιά που έχουν διαφορετικό. Κάποιοι τα μεγαλώνουν μόνοι τους κι άλλοι με δεύτερο φροντιστή.
Ορισμένοι μπαμπάδες είναι πολύ αυστηροί κι άλλοι λιγότερο. Πολλοί είναι οι «κακοί» της οικογένειας, άλλοι οι «καλοί» και μερικοί δεν διαχωρίζουν καθόλου τη συμπεριφορά τους, χαρακτηρίζοντάς την έτσι. Μερικοί τα ανατρέφουν σωστά, μερικοί πιο σωστά και μερικοί με λάθος τρόπο.
Υπάρχουν πατεράδες που θέλουν να μαθαίνουν συνέχεια στο παιδί τους κάτι καινούργιο κι εκείνοι που το αφήνουν να μάθει να αναζητά μόνο του τη γνώση. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως το παιδί θα μάθει αν πέσει και χτυπήσει και σηκωθεί μόνο του κι άλλοι πως όλα αυτά δε στέκουν κι είναι ανάλογα την περίπτωση.
Άλλοι συζητούν τα πάντα με το παιδί τους κι άλλοι μιλούν για λίγα και καλά. Μερικοί συμβουλεύουν συνεχώς, ώστε το βλαστάρι να μην κάνει λάθη και πληγωθεί κι άλλοι δεν προτιμούν τις θεωρίες, αλλά τις πράξεις. Επιδιώκουν το παιδί να ζει πολλές και διαφορετικές εμπειρίες, ώστε να κρίνει μόνο του, να μαθαίνει από τα λάθη του και να είναι περήφανο για τα «σωστά» του, γιατί έχουν άλλη αξία αν είναι δική του κατάκτηση κι επίτευγμα.
Προτιμούν να είναι κοινωνικό και ανεξάρτητο απ’ το να γίνει γιατρός και δικηγόρος και γνωρίζουν πως αποτελούν τον πρώτο δάσκαλό του, το μεγαλύτερο πρότυπό του και το παράδειγμα προς μίμηση, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε παράδειγμα προς αποφυγή και τότε θα φταίνε κυρίως αυτοί.
Οι μπαμπάδες θα ρωτήσουν τη δασκάλα για τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού, θα της το εμπιστευτούν σαν να είναι διαμάντι σε θησαυροφυλάκιο και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να βελτιώσουν τον τρόπο σκέψης του παιδιού κι όχι τους βαθμούς του!
Οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση ήταν πατεράδες παιδιών διαφόρων ηλικιών (από μωρά ως 30 χρονών), μα όλοι θα μιλούσαν ακόμη γι’ αυτά, αν δεν τους σταματούσα.
Οι πατεράδες θα είναι εκεί ό,τι κι αν χρειαστεί το παιδί κι αν τους ρωτήσεις πόσο δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος, θα σου πουν πως το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι η πιο επικίνδυνη δουλειά, την κάνεις εθελοντικά, δεν παίρνεις βαρέα και ανθυγιεινά ενώ θα έπρεπε, δεν έχεις ρεπό ποτέ, όμως σου δίνει το μεγαλύτερο φιλοδώρημα!
* Χρόνια πολλά! *
Κυρία, Κυρία! Να πω; 