Νέα ψηφιακή πλατφόρμα σχετική με την παιδεία δημοσιεύτηκε μόλις σήμερα, με την υπουργό παιδείας Νίκη Κεραμέως, εκτός από hashtag (#MeTiNiki), να γίνεται και λογοπαίγνιο σε όνομα ιστοσελίδας και να καλεί σε διάλογο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και οποιονδήποτε σχετικό με παιδιά, με σκοπό την κατάθεση απόψεων. Πρόκειται για τον σύνδεσμο dialogos.metiniki.gr, ο οποίος παραπέμπει σε νέο τρόπο επικοινωνίας των ιδεών, των παρατηρήσεων και κάθε λογής προτάσεων.
«Παρακαλώ και περιμένω τις ιδέες και τις απόψεις σας. Γιατί η πιο αποτελεσματική πολιτική είναι αυτή που διαμορφώνεται μέσα από τον διάλογο»
Νίκη Κεραμέως
Μπαίνοντας στο σάιτ, παρατηρεί κανείς τον τίτλο, το χάσταγκ, τη δήλωση και φυσικά σταματάει στην εικόνα. Την εικόνα των χιλίων λέξεων, με την υπουργό να συζητάει με μαθητές, κάτι που φαίνεται να είναι ενδιαφέρον. Όχι μόνο επειδή μιλώντας, κουνάει τα χέρια, δείχνοντας τη σημαντικότητα του θέματος, περί ου ο λόγος… όχι γιατί είναι πρωταγωνίστρια και οι θεατές πλήρωσαν για να την παρακολουθήσουν… όχι για να περάσει η ώρα και να φτάσει το πολυπόθητο διάλειμμα… για κανέναν λόγο από όσους κι αν σκεφτεί να αρραδιάσει ο καθένας από ‘μας. Αλλά για την αξία του διαλόγου!
Στη συνέχεια της ιστοσελίδας, όλα στοιχισμένα και έτοιμα, σαν να μας περιμένουν να αρχίσουμε να γράφουμε εκείνη την έκθεση ιδεών που δεν ήθελε η καθηγήτρια του μεταπτυχιακού, εκείνο το λέτερ που ζητούσε το τάδε πτυχίο ξένης γλώσσας ή το μεγαλύτερο παραλήρημα εφηβικού ημερολογίου, που θα εκφράσει τη βαθύτερη ενδοσκόπησή μας…
Σίγουρα, όλοι έχουμε πάρει μέρος σε διαλόγους και συζητήσεις που έκαναν κύκλους, φτάνοντας στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά ή που οδηγούσαν μόνο σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που είτε μεταμορφώνεται σε σύγκρουση των συνομιλητών είτε σε παύση και αλλαγή θέματος… Όμως, όταν καταφέρνουμε και κάνουμε πραγματικό διάλογο με αυτόν τον συνομιλητή που σπάνια πετυχαίνουμε, ο οποίος χρησιμοποιεί τη γλώσσα μας με τόσο άρτιο, ποιητικό ή ακόμα και λαϊκίστικο τρόπο και μας κάνει να κρεμόμαστε κυριολεκτικά απ’ τα χείλη του… τότε δεν είναι που νιώθουμε μια πληρότητα, μια γαλήνη και μια ενδιαφέρουσα εμπειρία μόλις να δημιουργήθηκε στη ζωή μας;! Τότε δεν είναι που δε θέλουμε να σταματήσουμε τον διάλογο και που το μόνο αρνητικό του όλου κόνσεπτ μοιάζει να είναι ο χρόνος που περνάει; Ααααχ, αυτός ο χρόνος… οι δείκτες του ρολογιού να μη σταματούν να κινούνται δεξιόστροφα, ενώ την ίδια ώρα, η ψυχή ηρεμεί και χάνει την ιδέα του χρόνου…
Και ήρθε το τέλος. Το τέλος του διαλόγου, είτε γιατί καταλήξαμε σε διαφωνία, είτε σε συμφωνία, είτε και σε σκέτη ανταλλαγή απόψεων. Με αυτό το «σκέτη» να την κάνει τόσο απλή, μα ένα επίθετο είναι μόνο. Δίνει περιγραφή, αλλά όχι και χαρακτήρα. Κι απ’ την άλλη, και μόνο η σκέψη της έννοιας «ανταλλαγή απόψεων» να την μετουσιώνει σε όλα αυτά που κάποτε μάθαμε πως είναι ο διάλογος. Εσείς δε θυμάστε; Δε λέγαμε πως είναι η ίδια η δημοκρατία, την ώρα που παίρνει σάρκα και οστά; Αλήθεια, πώς τη φαντάζεστε; Ως μια γυναίκα που μπορεί να λέει ελεύθερα τη γνώμη της, δίχως τον παραμικρό φόβο για οτιδήποτε, κάνοντας αποφασιστικά άλματα και προσπάθειες ή έναν κύριο που ακούει την άποψη καθενός, χωρίς να διακόπτει και να διαφωνεί μόνο για να διαφωνήσει;
Η Παιδεία αναβαθμίζεται. #ΣτηνΠράξη
Ό,τι κι αν είναι για ‘σας ο διάλογος, σίγουρα περιέχει αυτό που είπαμε πως όλοι μάθαμε στο σχολείο, αλλά λίγοι θυμούνται σε όλη τους τη ζωή. Μη με ρωτήσετε ποιο είναι αυτό. Δεν είχε πει ο δάσκαλος τη γνωστή φιλοσοφία του Καντ, πως «η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου»; Το ενστερνιζόμστε όμως, κι αν ναι, πόσο συχνά; Κάθε πότε νιώθουμε ελεύθεροι να πούμε τη γνώμη μας και να εξαντλήσουμε όλα τα επιχειρήματά μας, χωρίς να υπάρχει σταματημός; Χωρίς να βρίσκουμε φραγμό που μας γυρίζει πίσω; Κάθε μέρα; Μα τότε, γιατί δε νιώθουμε να εισακουγόμαστε; Γιατί πιστεύουμε πως το θέμα της παιδείας / εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα μπάζει από παντού κι εμείς τι κάνουμε για αυτό;
Ως εκπαιδευτικοί, μπορούμε να έχουμε την ελευθερία να μην κάνουμε κάθε άσκηση του βιβλίου, να προσπεράσουμε κεφάλαια, να κάνουμε τις ενότητες με άλλη σειρά ή και να ασχοληθούμε με άλλο μάθημα, ό,τι κι αν λέει το πρόγραμμα. Μπορούμε να παραπονεθούμε για τον πονόλαιμο, για την ύλη που δε βγαίνει ή και για το μακρινό σχολείο που μας πήραν ή δε μας πήραν φέτος. Μπορούμε να γράφουμε κι άλλα κι άλλα, κι ας δεν έχουμε εμπειρία ετών. Όμως, θέλουμε να το αλλάξουμε; Ή υπάρχουν μόνο εκπαιδευτικοί που έχουν καλομάθει, που δεν ξέρουν κανέναν άλλο τρόπο διδασκαλίας πέρα από τον δασκαλοκεντρικό και που αγχώνονται και μόνο στην ιδέα της διαφοροποιημένης διδασκαλίας και του κάθε webex?
Όχι, ευτυχώς οι νέοι είμαστε πολλοί και έχουμε την ενέργεια, τη διάθεση, τα χρήματα (από άλλες δουλειές!), ώστε να πάρουμε κάθε είδους χαρτί που θα μας «ανεβάσει» στους πίνακες. Για να είμαστε εκεί. Για να έχουμε τάξη. Για να πηγαίνουμε κάθε πρωί στο σχολείο και όχι στη «δουλειά». Για να βλέπουμε αυτά τα χαμόγελα και να ακούσουμε αυτό το «Κυρία, Κυρία!»!
Πες την ιδέα σου!
Για αυτό και θα στείλουμε την άποψή μας, την ιδέα μας, το σενάριό μας και ακόμη κι αν η κα. Κεραμέως δε διαβάσει η ίδια τις σκέψεις μας, θα ελπίζουμε (άσχετα με τις πολιτικές πεποιθήσεις μας!) να «διαβαστούμε» από οποιονδήποτε αρμόδιο, ο οποίος θα είναι μόνο η αρχή να γίνει το σχολείο μας ακόμα καλύτερο. Ακόμα εκπαιδευτικότερο (συγγνώμη για τη χρήση του όρου, αλλά πιστεύουμε του αποδίδει την αξία που του πρέπει) και ακόμα πιο χρωματιστό. Διώχνοντας καθετί που παρεμποδίζει τη ροή της καθημερινότητάς μας, κάθε κτίριο που χτίστηκε πάνω στον δρόμο, κάθε «εκπαιδευτικό» που δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των παιδιών, που δε διαβάζει, που δε μαθαίνει, που δε θέλει να είναι δάσκαλος, αλλά υπάλληλος… και κάθε διαδικασία που παρεμβαίνει στο δημιουργικό μάθημα.
Θα στείλουμε, είτε είμαστε γονείς, είτε μαθητές, είτε εκπαιδευτικοί, είτε και τίποτα από τα προηγούμενα. Να παρουσιάσουμε το τι μας αρέσει, τι μας ενοχλεί και πως αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα (άσχετο το χρώμα με το κυβερνόν κόμμα!)…
Γι’ αυτό μην κοιμάστε, θα στείλω.
Κυρία, Κυρία! Να πω; 